Nie jesteś zalogowany na forum.
Strony: 1
Robinia akacjowa–Robinia pseudoacacia L. w fitoterapii.
Rodzaj Robinia liczy około 20 gatunków drzew i krzewów, z rodziny motylkowatych – Fabaceae = Papilionaceae. Pochodzą z Ameryki Północnej i Środkowej. Wykształcają cierniste przylistki. Najbardziej w Polsce znana – Robinia pseudoacacia Linne, czyli robinia akacjowa, grochodrzew (niem. Robinie; fr. Robinier faux acacia; ital. Robinia; retorom. Robinia) jest drzewem dorastającym do 25 m wys., rzadziej do 30 m. Pnie osiągają niekiedy 1,2 m grubości. Korona jest luźna, ażurowa. Kora szara, w starych drzewach głęboko i podłużnie spękana. Liście pierzaste, złożone z 7-9 par eliptycznych lub jajowatych listków, dł. 3-4,5 cm. Listki na dolnej powierzchni szarawe, na górnej zielone. kwiaty białe, grzebieciste, pachnące, zebrane w gęste grona dł. 10-12 cm. Kwitnie od maja do czerwca. Strąki nagie, spłaszczone, dł. do 10 cm, dojrzewające od października do wiosny. Otwierają się zimą. Nasiona podługowate, dł. ok. 5 mm i szer. 3 mm, oliwkowozielone lub brązowe. Owocuje po 5 roku życia. W Polsce sadzony na glebach piaszczystych, suchych, mało urodzajnych; szeroko wprowadzany do lasów przez Niemców w czasie zaborów, co widać w zachodnich i północnych rejonach Polski. Robinia wypiera rodzime gatunki drzew i krzewów; konkurentów wyniszcza chemicznie, wydzielając do gleby związki fenolowe hamujące kiełkowanie innych roślin. Grochodrzew jest odporny na zanieczyszczenia przemysłowe, dlatego dobrze radzi sobie na glebach zdegradowanych, po wyrobiskach, przy składowiskach odpadów, w pobliżu hut i elektrowni. Jest roślina miododajną. Miód akacjowy zalecany jest przy schorzeniach układu wydalniczego (moczowego), skazach naczyniowych, zaburzeniach krążenia obwodowego i ocznego (jako źródło flawonoidów), ponadto wartościowy dla osób cierpiących na choroby sercowo-krążeniowe.
Surowcem zielarskim jest kwiat i liść robinii akacjowej – Flos et Folium Robiniae pseudoacaciae (Flos, Folium Pseudoacaciae). Surowce typowo flawonoidowe. Kwiaty nadają się do smażenia w cieście naleśnikowym i racuchowym. Gdy są bez szypułek można je przygotowywać podobnie jak płatki róży (w cukrze) i stosować jako nadzienie do rogalików lub pączków. Toniki (maceraty z kwiatów na wodzie mineralnej, ewentualnie z dodatkiem alkoholu i gliceryny, kwasu mlekowego, białego wina, albo octowego, ponadto witaminy C lub soku cytrynowego) kwiatowe z robinii są przydatne do pielęgnowania cery suchej, wrażliwej, z rozszerzonymi naczyniami krwionośnymi, z trądzikiem różowatym, skóry uszkodzonej lekami, skłonnej do wyprysków i plamic naczyniowych.
Z kwiatów świeżych można sporządzać syrop i napar, analogicznie jak z kwiatów bzu czarnego i mniszka. Kwiaty suche stosowane są do przyrządzania naparu. Liście i kwiaty najlepiej suszyć na strychach, w szopach, szybko, aby nie czerniały.
Składniki czynne:
1. Flawonoidy (robinetyna, dihydrorobinetyna, robtyna, robinetynidol, leukorobinetynidyna, fizetyna, fustyna, butyna, leukofizedynidyna, likwiritigenina, robteina, buteina, izolikwiritygenina, akacyina = linaryna = rutozyd akacetyny, kemferol) – kwiaty, liści, gałązki.
2. Olejek eteryczny (alkohol benzylowy, piperonal = heliotropina, metyloantranilat, nerol, farnezol, alfa-terpineol, linalol. W pyłku brassinosteroidy.
3. W liściach, korze i kwiatach z szypułkami są garbniki.
4. W owocach znajduje się 2,6-dimetoksybenzochinon o działaniu antybakteryjnym.
5. W korze zawarte są saponiny.
6. W korze i nasionach lektyny (hemaglutyniny) i toksalbuminy, toksyczne dla człowieka w większych dawkach.
Działanie fitofarmakologiczne: przede wszystkim moczopędne, rozkurczowe na mięśnie gładkie układu moczowego i pokarmowego; uszczelniające i wzmacniające naczynia krwionośne, przeciwagregacyjne, rozszerzające naczynia, poprawiające krążenie krwi. Wzmagające wydalanie szkodliwych produktów przemiany materii, chlorku sodu i kwasu moczowego. Surowiec w postaci mocnych naparów i nalewki może obniżać ciśnienie krwi i działać uspokajająco na układ nerwowy wegetatywny i ośrodkowy.
Wskazania: skąpomocz, stany zapalne układu moczowego, kamica moczowa, dna moczanowa, reumatyzm, choroby skóry na tle wadliwej przemiany materii i zatruć ksenobiotykami; choroba wieńcowa, kruchość i przepuszczalność naczyń krwionośnych; osłabienie kobiet po porodzie, nadciśnienie. W dawnej medycynie również w leczeniu stanów skurczowych i nieżytów przewodu pokarmowego i chorób gorączkowych.
Zewnętrznie: stany zapalne spojówek i naczyniówki, przemęczenie oczu – okłady z naparu. Do okładów i przemywania skóry podrażnionej, uszkodzonej zabiegami kosmetycznymi, suchej i skłonnej do teleangiektazji oraz trądziku różowatego.
Przeciwwskazania. Surowiec bezpieczny w stosowaniu.
Preparaty i dawkowanie.
Napar – Infusum Pseudoacaciae: 1 łyżka rozdrobnionych kwiatów lub liści na 1 szklankę wrzącej wody; parzyć zawsze pod przykryciem. Po 20 minutach przecedzić. Pić 2 razy dziennie po 1 szkl. naparu. Taki też napar można stosować zewnętrznie. Warto dodać miodu akacjowego.
Nalewka – Tinctura Pseudoacaciae: 1 cz. świeżego lub suchego surowca (rozdrobnionego) na 5 cz. alkoholu 40-50%; macerować przynajmniej 7 dni. Stosować doustnie po 5-10 ml. Może stanowić składnik toniku, mleczka, kremu kosmetycznego.
Rp. Tonik poprawiający krążenie wieńcowe, przeciwdusznicowy, przeciwko nadciśnieniu, poprawiający krążenie mózgowe. 1 łyżka 1-2 razy dziennie.
Nalewka robiniowa 25 ml
Nalewka arnikowa 25 ml
Nalewka miłorzębowa 25 ml
Nalewka/Intrakt z głogu (kwiat lub owoc) 25 ml
Miód akacjowy lub gryczany 200 ml
Składniki wymieszać.
Offline
Strony: 1