MEDYCYNA NATURALNA - FORUM...........................Rodzaju 1:29 Potem rzekł Bóg: Oto daję wam wszelką roślinę wydającą nasienie na całej ziemi i wszelkie drzewa, których owoc ma w sobie nasienie: niech będzie dla was pokarmem!

Zibi

Administrator

Dołączył: 2018-05-04

Liczba postów: 1,233

BIEDRZENIEC MNIEJSZY (Pimpinella saxifraga)

Roślina lecznicza:

Surowiec zielarski : kłącze i korzenie (Radix Pimpinellae). Wykopuje się je albo na wiosnę, albo na jesieni. Po wysuszeniu bezwzględnie powinny być przechowywane w szczelnie zamkniętych pojemnikach. Zawiera on m.in. olejek eteryczny ok. 0,5% (m.in. azulen, estry epoksyizoeugenolu o swoistym i niezbyt miłym zapachu), furanokumaryny (m.in. pimpinelina, bergapten), pochodne kumaryny (m.in. umbeliferon) trójterpeny, kwasy wielofenolowe (m.in. kwas chlorogenowy) i sporo garbników[3]. Podobne własności lecznicze mają również kłącza i korzenie biedrzeńca większego.
Działanie: kłącze i korzenie biedrzeńca są środkiem wykrztuśnym oraz rozkurczowym. Zaleca się je w astmie, schorzeniach górnych dróg oddechowych, ale także przy wzdęciach, biegunce, bólach żołądka spowodowanych przejedzeniem. Poza tym używa się go w zapaleniu pęcherza moczowego, kamicy moczowej i dnie. Jako lekarstwo stosowane do wewnątrz używa się odwar z połowy łyżeczki do herbaty drobno pokruszonych korzeni, które zalewa się 1 szklanką wody i gotuje pod przykryciem przez 5 minut od momentu zawrzenia. Ów odwar pijemy w niewielkich dawkach, po 1 – 2 łyżek stołowych dwa razy dziennie. W tym miejscu uwaga: dawkowania należy przestrzegać bardzo ściśle, bowiem zbyt wielkie ilości leku bardzo niekorzystnie wpływają na nerki. Tego samego odwaru używa się także i zewnętrznie, do przemywań gardła i skóry w ich stanach zapalnych.
Roślina ta ma zapach ostry, przenikający; korzeń jej wrzecionowaty, zewnątrz żółty, wewnątrz biały, świeży mocno kozłem trąci; pełen błękitnego soku, żuty wzbudza mocne palenie w gębie, ma własności rozrzedzające i wzmacniające, w chorobach piersi i żołądka wielce pomocne. Wieśniacy używają mocnego odwaru z pomyślnym skutkiem przeciw febrze zimnej. Korzenie i ziele w wodzie gotowane, osłodzone miodem, służą do płukania w zapaleniach gardła; korzeń moczony w gorzałce udziela jej koloru pięknego niebieskiego. Biedrzeniec jest ulubioną i zdrową, i mleko sporzącą paszą dla bydląt.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Biedrzeniec_mniejszy

Zibi

Administrator

Dołączył: 2018-05-04

Liczba postów: 1,233

Odp: BIEDRZENIEC MNIEJSZY (Pimpinella saxifraga)

Biedrzeniec mniejszy – Pimpinella saxifraga L., z rodziny baldaszkowatych – Umbelliferae = Apiaceae, występuje w naszym kraju na zboczach, łąkach, pastwiskach, po przydrożach, w sadach. Jest rośliną rozpowszechnioną, ale nie skłaniałbym się do stwierdzenia, że pospolitą. Gatunek biedrzeniec wielki – Pimpinella major(L.) Hudson posiada podobne właściwości lecznicze.

Surowcem zielarskim jest korzeń biedrzeńca (niem. Bibernellwurzel) – Radix Pimpinellae, zbierany wiosną lub jesienią i suszony w temp. do 40 stopni C. Korzeń biedrzeńca mniejszego i wielkiego zawiera od 0,4 do 0,6% olejku eterycznego, bogatego w izoeugenol w formie estrowej i azuleny (brak w olejku z biedrzeńca wielkiego), ponadto kumaryny (pimpinellina – ok. 0,5%, izopimpinellina, sfondyna 0,01-0,05, izobergapten 0,01-0,05%, umbeliferon, skopoletyna, ksantotoksyna), trójterpeny, kwas chinowy, kwas kawowy, kwas chlorogenowy; flawonoidy (kemferol), poliacetyleny, skrobię i sterole (beta-sitosterol). Korzeń biedrzeńca mniejszego jest w sprzedaży, przy czym często surowiec jest pozbawiony olejku eterycznego wskutek rozdrobnienia i suszenia w zbyt wysokiej temperaturze. Olejek eteryczny biedrzeńcowy (z biedrzeńca mniejszego) – Oleum Pimpinellae jest niebieski z uwagi na zawartość 1,4-di-metyloazulenu). Olejek eteryczny z biedrzeńca wielkiego jest zielonkawy. Charakterystycznymi seskwiterpenami (trinorsekwiterpeny) olejku biedrzeńcowego są: geijeren, pregeijeren, trinoranastrepten, 1,4-dimetilazulen i 3,10-dihydro-1 ,4-dimetilazulen

Radix Pimpinellae (Bibernellwurzel; Racine de boucage, Radice di pimpinella) jest w Farmakopei Szwajcarskiej VI. Zgodnie z Pharmacopoea Helvetica VI surowiec powinien zawierać nie mniej niż 0,20% olejku eterycznego (surowiec sproszkowany nie mniej niż 0,15% olejku eterycznego). Popiołu nie więcej niż 10%. Dawki jednorazowe 3-10 g, do naparów. Korzeń objęty także przez starsze farmakopee szwajcarskie, np. Pharm. Helvetica III z 1898 r., IV z 1907 r.

Wodne, wodno-alkoholowe i alkoholowe wyciągi z korzenia biedrzeńca pobudzają perystaltykę przewodu pokarmowego i wzmagają procesy trawienia. Wpływają moczopędnie, mlekopędnie, żółciopędnie i wykrztuśnie. Na rynku trudno znaleźć surowiec dobrej jakości.

Olejek z biedrzeńca oraz wyciąg alkoholowy na 70% etanolu lub propanolu, ponadto wyciągi na acetonie i eterach działają zabójczo na roztocze i owady. Mogą być stosowane w leczeniu chorób roztoczowych, np. Demodecosis, świerzb.

Przetwory z biedrzeńca wywołują skurcze macicy, są przeciwwskazane podczas ciąży. Pobudzają również miesiączkowanie.

Głównymi wskazaniami do stosowania preparatów biedrzeńca są: nieżyty układu oddechowego (zapalenie oskrzeli i krtani, stany zapalne gardła, chrypka, kaszel), przeziębienie, grypa, angina.

Komisja E wydała dwie monografie na temat: Herba Pimpinellae (ziele biedrzeńca) nr 101 z 1 VI 1990 r. i Radix Pimpinellae nr 101 z 1 VI 1990 r. Ziele biedrzeńca oceniła negatywnie z braku dowodów na skuteczność. Korzeń biedrzeńca uzyskał pozytywną opinię od Komisji E.

Komisja E zaleca korzeń w leczeniu nieżytów górnych dróg oddechowych, w dawce dobowej 6-12 g surowca, 5-15 ml nalewki (1:5).

Ziele biedrzeńca – Herba Pimpinellae w medycynie ludowej jest stosowane zewnętrznie w leczeniu trudno gojących się ran i żylaków. Doustnie w formie naparów, maceratów i soku – w chorobach płucnych.

W ziołolecznictwie XIX wieku korzeń biedrzeńca uważano za środek moczopędny, pobudzający wydzielanie śluzu i napotny. Działanie napotne potwierdziły nowsze badania. Napar podawano przy przewlekłych nieżytach przewodu pokarmowego, dychawicy oskrzelowej, nieżytach dróg oddechowych, zaburzeniach trawiennych, słabym miesiączkowaniu. Gardło płukano naparem przy chrypce. Ziele pogniecione przykładano na rany. Młode listki były składnikiem sałatek odżywczych, wzmacniających i czyszczących wątrobę. Krowy spożywające dużo biedrzeńca dają mleko błękitnawe za sprawą przenikania do niego olejku eterycznego. Mleka jest równocześnie więcej.

Radix Pimpinellae jest w Pharmacopoea Germanica editio III z 1890 r. W Farmakopei Pruskiej – Pharmacopoea Borussica III z 1813 r. widnieje pod nazwą Weiße Pimpinellwurzel. Pharmacopoeia Regni Poloniae z 1817 r. również obejmuje korzeń biedrzeńca z Pimpinella saxifraga L. (Radix Pimpinellae albae). Korzenia biedrzeńca brak w Farmakopei Polskiej II, III i IV. Brak go także w FP VI z 2002 r.

Dr Fr. Oesterlen (1861) podał dawki Pimpinella saxifraga (Pimpinellwurzel, Biebernell):  2-4 drachmy (~ 7,5-15 g) dziennie, do parzenia. Wymienił także nalewkę i ekstrakt z biedrzeńca jako leki w terapii zapalenia oskrzeli.

Napar – Infusum Pimpinellae: 3-5 g rozdrobnionych korzeni zalać szklanką wrzącej wody, parzyć 20-30 minut, przecedzić. Pić 2-3 szklanki naparu dziennie.
Nalewka biedrzeńcowa – Tinctura Pimpinellae: 100 g korzeń świeżych lub suchych i rozdrobnionych zalać 300–500 ml alkoholu 60-70%, odstawić na co najmniej 14 dni, przefiltrować. Zażywać po 5 ml 2-3 razy dziennie.

https://rozanski.li/1019/biedrzeniec-mn … toterapii/