MEDYCYNA NATURALNA - FORUM...........................Rodzaju 1:29 Potem rzekł Bóg: Oto daję wam wszelką roślinę wydającą nasienie na całej ziemi i wszelkie drzewa, których owoc ma w sobie nasienie: niech będzie dla was pokarmem!

Zibi

Administrator

Dołączył: 2018-05-04

Liczba postów: 1,233

KURZYŚLAD POLNY

KURZYŚLAD POLNY

Kurzyślad polny – właściwości lecznicze

Składniki aktywne i substancje zawarte w roślinie to: różnorodne saponiny (takie jak anagallin i cyklamenu), garbniki i cucurbitacin (biochemiczny związek). Szczególnie w korzeniach stwierdza się bardzo toksyczny cyklamin saponinowy. Po raz pierwszy odkryto ją w roślinnym cyklamenie (Cyclamen hederifolium), stąd nazwa cyklaminowa. Może nawet w małych dawkach wywoływać wymioty i biegunkę, a przy wyższych dawkach powodować skurcze i paraliż układu oddechowego.

Składniki znajdujące się w tej roślinie mogą się znacznie różnić i prawdopodobnie zależy od kilku czynników, takich jak skład gleby, miejsce uprawy i czas zbierania ziół. Uważano, w przeszłości że specjaliści zajmujący się zielarstwem mieli dostateczną wiedzę na temat uprawy i zbioru roślin, aby mogli bez trudu używać ziół do celów leczniczych. Wiedza która istniała, w większości przypadków została zapomniana i nie pozostały po jej żadne zapisy.

Kurzyślad polny był już kiedyś uważany za roślinę leczniczą, a jego stosowanie można było odnaleźć w czasach starożytnych u takich lekarzy jak Pliniusz Starszy (23-79 AD) i Pedanius Dioscorides (40-90 AD). Roślina zachowała dobrą reputację i status medycyny ziołowej aż do połowy XIX wieku. Ale w ciągu ostatnich stu pięćdziesięciu lat jego wykorzystanie zmniejszyło się wraz z jego zastosowaniem w medycynie ludowej i tradycyjnym uzdrawianiu. W czasach starożytnych zioło było wykorzystne na melancholię i choroby mózgu. Ustalono, że stosowano ją w leczeniu epilepsji, wścieklizny, gruźlicy i depresji.

W europejskiej medycynie ludowej dawniej stosowano ją, jako lecznicze zioło w leczeniu kamieni żółciowych, marskości wątroby, problemów z płucami, kamieniami nerkowymi, zakażeniu układu moczowego, kataru, dny moczanowej i stanów zapalnych stawów.

Kurzyślad polny – zastosowanie
Kurzyślad polny jest bogatą w śluz rośliną z właściwościami moczopędnymi, wykrztuśnymi, przeciwzapalnymi (kaszel) i anaforyczną (napotną).  Ze względu na te właściwości zioło może być pomocne w obniżaniu wysokiej gorączki i wydalaniu śluzu z dolnych i górnych dróg oddechowych. Ponadto, może ono być przydatne, jako ziołowe lekarstwo na przeziębienie lub grypę. Pomimo wielu właściwości zdrowotnych. roślina zawiera także substancje toksyczne i rzadko jest stosowana lub zalecana do użytku wewnętrznego w dzisiejszej medycynie ziołowej.

Zewnętrznie, czasami jest stosowana w leczeniu drobnych ran, skaleczeń i zadrapań ze względu na jej efekt ściągający. Stwierdzono również stosowanie w leczeniu dny moczanowej i przy bólach stawów.

Sok z rośliny można wcierać po użądleniach osy i pszczół, aby złagodzić ból, a także stosuję się do usuwania brodawek. Sugeruje się, że ziele ma właściwości psychoaktywne. Ze względu na jego dawne zastosowanie w celu leczenia depresji, może mieć pewną przydatność, jako zioło i może mieć w tym względzie korzyści terapeutyczne.

Kurzyślad polny – sposoby używania
Kurzyślad polny z przeznaczeniem do zastosowania, jako lek, musi być przygotowany i spożywany z wielką ostrożnością i tylko w bardzo małych dawkach. Zioło to nie nadaje się do samodzielnego leczenia. Powinno być wykorzystywane tylko zgodnie z instrukcją i pod opiekę wykwalifikowanego zielarza.

Niektóre źródła zalecają kurzyślad polny, jako napar w dawce 0,25-0,5 g suszonych drobno pokuszonych ziół, które należy zalać filiżanką wrzącej wody. Zaparzać przez kilka minut i spożywać w małych ilościach w ciągu dnia.

Źródło: https://www.stolicazdrowia.pl/2362/kurz … ob-uzycia/

Zibi

Administrator

Dołączył: 2018-05-04

Liczba postów: 1,233

Odp: KURZYŚLAD POLNY

Anagalis arvensis L. kurzyślad polny w dawnej fitoterapii
Kurzyślad polny, zwany dawniej kuroślepem, kurzymorem i kurzyślepem – Anagalis arvensis L. jest starą rośliną lekarską, ale mało popularną. Raz w życiu ją stosowałem przed wieloma laty, potem już jej nie zbierałem, ale pewnie niesłusznie. W tym roku zajmę się tą roślinką bardziej szczegółowo.

Kurzyślad należy do rodziny pierwiosnkowatych – Primulaceae. W mojej kochanej Szwajcarii jest znany pod nazwami: Acker Gauchheil, Mouron des champs, Centonchio dei campi, Bellichina, Mordigallina, Anagagl d’er. Angielska nazwa to Pimpernel.

W Polsce roślina rozpowszechniona, aczkolwiek nie uważam, aby była pospolita tak jak dawniej. Herbicydy swoje zrobiły i mocno ograniczyły liczebność rośliny. Rośnie wzdłuż strumieni (na nasłonecznionych skarpach), na ugorach, nieużytkach, w zasiewach zbóż. Surowcem jest ziele – Herba Anagallidis, zbierane w czasie kwitnienia, od czerwca do września. Kwiaty ma czerwone. Gatunek A. foemina Miller – kurzyślad błękitny wytwarza kwiaty niebieskie i również występuje w Polsce, ale znacznie rzadziej; także leczniczy.

Wodny wyciąg, szczególnie napar i macerat działają wykrztuśnie, moczopędnie i odtruwająco. U niektórych ludzi rozluźnia kał, niewątpliwie jednak zawsze reguluje wypróżnienia, aby były one codziennie.

Dawniej napar kurzyśladowy – infusum anagallidis (1 łyżka na szklankę wrzątku) był zalecany w leczeniu chorób wątroby, kamicy moczowej i nerkowej oraz padaczki. Ponoć powodował wydalanie drobnych kamyczków i piasku z układu moczowego. Współcześnie można go polecić przy zapaleniu gardła i oskrzeli, przy suchym kaszlu i chrypce. Z tego względu, że zawiera kwas ferulowy i kawowy oraz synapinowy działa bakteriostatycznie, żółciopędnie i ochronnie na miąższ wątroby. Flawonoidy (kemferol, kwercetyna) działają  dodatkowo przeciwzapalnie, natomiast saponiny trójterpenowe – dodatkowo antyseptycznie i moczopędnie. Napar można pić 4 razy dz. po 50 ml przy nieżycie układu oddechowego, gorączce, przeziębieniu i grypie lub 2 razy dz. po 100 ml jako środek czyszczący krew i w leczeniu schorzeń wątroby (zastoje żółci, obciążenie). Zewnętrznie napar działa oczyszczająco i gojąco na rany.

Ja podaje dr Czarnowski na początku XX wieku: “ W Niemczech nazywany brzucholek, jako niegdyś używany od cierpień podbrzusznych, a także bzikolek, bo mu przypisywano własności leczenia od głupoty (“bzika”).”

https://rozanski.li/603/anagalis-arvens … toterapii/